Een aantal maanden geleden moest mijn smartphone voor reparatie terug naar de fabriek, omdat het geen verbinding meer kon maken met WiFi-netwerken. Ik zat opeens twee weken zonder mijn mobiel en had er ook geen vervanging toestel voor. Grappig genoeg, vond mijn omgeving dit eigenlijk een groter probleem dan ikzelf. 'Hoe kan ik je dan bereiken?', vroegen ze, lichtelijk in paniek.
Ik vind het interessant om te merken hoe snel zoiets nieuws als een smartphone geïntegreerd raakt in de samenleving en mensen vergeten dat ze ooit zonder hebben geleefd. Ikzelf ben pas sinds twee jaar in het bezit ervan en heb me er daarvoor ook lang tegen verzet. Ik kan mij nog prima voor de geest halen hoe ik zonder kon – ik ben zelfs van een generatie die nog zonder internet heeft geleefd. Pfoe! Ook toen konden we gewoon met elkaar communiceren, leefden we niet in totaal isolement en waren we op de hoogte van wat er in de wereld gebeurde.
Als je geen smartphone hebt, dan tel je niet meer mee. Dat heb ik op een harde manier moeten leren: toen ik geen mobieltje meer had, hoorde ik van niemand nog iets – omdat het moeite kostte om contact met me op te nemen. Begrijp me niet verkeerd, ik neem het ze niet kwalijk. Ik merk bij mijzelf ook, dat wanneer iemand geen mobiele telefoon heeft, ik ook veel minder snel geneigd ben de moeite te doen. Het probleem van de smartphone is, is dat het alles begint te vervangen. Hiervoor hadden we voor ieder doel een ander apparaat: een telefoon om te bellen, een computer voor internet, een televisie voor vermaak en een krant voor het nieuws. De smartphone vervangt al deze apparaten en wordt daarom aanbeden, het is voor veel mensen een schijnbaar onmisbaar onderdeel van het leven.
Op het moment dat ik hoorde dat ik mijn telefoon zou moeten inleveren, schrok ik natuurlijk wel, want ook ik was van mening dat dit de verbinding met de mensen waarvan ik hield, maar ik voelde me ook opgelucht. Opgelucht, omdat ik twee weken geen slaaf zou zijn van mijn telefoon, van constant maar bereikbaar moeten zijn.
Een excuus om meer tijd aan mezelf te besteden.
En dat laatste heb ik gedaan. Ik begon weer dingen te doen waar ik van genoot. Naar het bos, om daar lekker te wandelen. Tekenen. Geen korte sms'jes met mijn moeder, maar lange, heart-to-heart e-mails. Ik werd in dat opzicht een veel gelukkiger mens: ik begon me eindelijk weer echt verbonden te voelen met de wereld, met mijn omgeving en de mensen om mij heen. Hoe meer dagen er voorbij gingen, hoe beter ik mij voelde. Ik ging meer mee in de flow van het leven en luisterde beter naar wat ik zelf wilde. Ik leefde, om het maar op een moderne manier te zeggen, in het nu. Een intuïtievere manier van leven, omdat ik me niet liet leiden door de bliepjes van mijn telefoon.
Ik heb me natuurlijk ook eenzaam gevoeld in die paar weken, maar ik leerde dat ik mezelf ook heel fijn gezelschap vind en dat het helemaal niet erg is om een paar stappen terug te nemen. Toen het er eenmaal op neerkwam, zag ik zelfs op tegen de hereniging met mijn telefoon. Ik denk dat het helemaal geen gek idee is om af en toe eens zonder je telefoon te leven, al is het maar voor een paar uur, als je die ene vriendin weer ziet die je al lang niet gesproken hebt, of als je een fijne wandeling gaat maken. Het is helemaal niet erg om af en toe geen afleiding te hebben, of onbereikbaar te zijn. Door een stapje terug te nemen, zie je het totaalplaatje. Dan kom je er misschien achter wat echt belangrijk voor je is.
Recente reacties